vrijdag 6 oktober 2017

Je allerleefste leven



Leef je allerleefste leven
Tegen dood en afscheid in
Geef je allergeefste geven
en vergeven ware zin.

Ga buiten gebaande wegen
Leef niet ja-maar-half maar heel
Niet die langzaam uit te vegen
dagen. Spring in plassen. Speel.

Want soms blijkt ineens dat Later
heel dicht bij de poorten staat.
Struikel. Straal weer. Schitter. Schater.
Nu. Vandaag is niet te laat.  


©
18-09-17 
(nav de afscheidsbrief van Eberhard van der Laan)

maandag 4 juli 2016

Estate

Ik realiseer me dat ik afspraken sta in te plannen voor oktober.

Oktober? Oktober! Herfst! Niet zo gek, want wie niet oplet denkt dat we naadloos doorschuiven. Maar we moeten eerst nog zomeren.

Zomeren. Dat roept herinneringen op aan mijn studietijd. Het woord had toen een heel eigen betekenis (die niets met de zomer te maken had, might I already reveal). Daarover later meer. 

Ander gezomer komt van een andere oude herinnering. Toen ineens Nigel Kennedy ten klassieken tonele verscheen. Opschudding op de planken. Want deze Nigel conformeerde zich niet aan het heersende beeld van kalme meneren in rokkostuums, maar zag er punk uit en dééd punk.

Dat ik dat wel geestig vond kun je nog zien aankomen, maar mijn moeder! Ze vond hem enig! "Neitsjel" zei ze. Neitsjel. Zoals moeders dat toen zeiden. En hij speelde de Vier Jaargetijden. En ze had de cd. 

Iedereen die een viool in zijn handen kan houden zal ooit iets met de Vier Jaargetijden hebben gedaan. Het is zó vaak uitgevoerd dat veel mensen het niet meer horen. Terwijl er zo verschrikkelijk veel benaderingen zijn.

Nigel ging punk. En dat, samen met de '3d movement' van de zomer ('Tempo impetuoso d'Estate'), klinkt net zo onstuimig als het weer aan het eind van de zomer kan zijn. En soms ook al eerder ...


woensdag 4 mei 2016

#

Sociale media hebben mooie eigenschappen. Ze brengen onbekenden bij elkaar. Vinden vergeten portemonneejen in treinen terug. En laten je weten waar je in Frutselhuizen het allerlekkerst eet. 

Maar er zit ook een lelijke kant aan. Er hoeft maar íémand een beetje scheef te kijken op tv, of de sociale media storten een postzak vol ongenuanceerdheid over ons uit. Is het vergrijp iets erger, dan zijn doodsbedreigingen niet zeldzaam. Geen overdachte teksten waar journalistiek aan gewerkt is, hoor en wederhoor lezend en afwegend, verbanden zoekend en gravend in dossiers, nee, rauw opgehoeste gedachten. Primair. Ongenuanceerd. En losgezongen van beschaving. De koeriersdienst van de hashtag werkt met de snelheid van het licht. 

Soms doven de berichten ook weer direct uit. Omdat er weer nieuwe hashtags wachten. Of omdat de verveling snel toeslaat. Maar soms blijven ze langer hangen. Zoals nu. Want nu is het 4 mei. En is er een hashtag die zich aan het zetten is. Want een groep jonge activisten vindt Dodenherdenking achterhaald. Omdat 'we' ondertussen het opkomende fascisme en de moslimhaat gewoon hun gang laten gaan. En dat vertellen ze, mét een hashtag, op sociale media. Al dan niet voorzien van een foto met een bordje op hun buik met dezelfde tekst, om de boodschap kracht bij te zetten.

Ik zie voor me dat sommige mensen daarover hebben nagedacht. En dan kun je het ermee eens of oneens zijn, maar dan heb je tenminste iets. Maar ik schrik, iedere keer weer, van die grote dikke onderbuik die zich laat zien als er ergens iets gebeurt of wordt gezegd. 

Ik blijf vanavond twee minuten stil. Dat is, voor mij, een kwestie van respect. Voor de mensen om wie het gaat. En voor iedereen die ik daar in mijn hoofd zelf bij denk. En dat heeft niets te maken met wat ik vind van alle andere mensen en groepen. 

Twee minuten stil. En ik vind dat eigenlijk ook wel mooi. Twee minuten stil kunnen zijn. Twee minuten de hashtag niet horen.