Je kwam aan elkaar via een oproep in een blad of iets dergelijks. En dan was het een kwestie van beginnen met schrijven en vervolgens bij de brievenbus wachten op een brief terug. De wereld van Google was nog niet eens een verre gedachte, je had gewoon nog geen clue dat er ooit iets als internet zou kunnen bestaan. En dus was het ook niet aan de orde dat je eerst een hele lijst potentiële penvriendinnen ging screenen om te kijken waar raakvlakken het hoogst scoorden. Je ging gewoon aan de slag. Punt.
En dan ging het over hoe oud je was. Hoe iedereen heette. En wat je lievelingskleur was. Van die dingen. Die prachtig aan de oppervlakte van het zijn bleven, omdat er eigenlijk ook niet meer wás. Nou ja, je vond je vader of je moeder of je broer misschien een keer stom, maar daar hield het dan wel mee op. En dat kon vijf minuten later trouwens weer anders zijn (en was dat ook meestal). Wereldbeschouwingen beperkten zich tot de afstand tussen je huis en je school. En levensvraagstukken gingen over wie in die periode wel je vriendinnetje was en wie niet. Voor de rest giechelde je je door je postpapier heen. En met de vertraging die er op de analoge lijn zat werd er dan een week of een paar weken later teruggegiecheld.
Nu we met het hele galactische stelsel kunnen mailen, bloggen, Facetimen en Skypen hoeven we niet meer richting brievenbus om te weten hoe het aan de andere kant is gesteld. Al blijft het ook zonder postzegels leuk om het te lezen of te zien. En wat óók leuk is: binnen die grenzeloosheid van de digitale wereld zie je dat sommige dingen inhoudelijk niet veranderen. De mogelijkheden van nu bieden alleen andere vormen. Zo kun je ook op sociale media in gesprek raken met mensen die je wellicht je hele leven niet live gaat tegenkomen. De snelheid van communiceren, de beschikbaarheid van het wereldnieuws en het Voortschrijden Der Jaren maken wel dat de proporties van de onderwerpen vaak meteen al wat groter zijn.
Vanmorgen had ik een afspraak met zo'n digitale gespreksgenote. We hadden bedacht dat het zomaar eens goed zou kunnen zijn als wij elkaar ook in het echt ontmoetten (en ja, dat was ook zo). Toen ik mijn haar netjes stond te gooien bedacht ik: 'Wat grappig, het is eigenlijk een penvriendin!' Vlak voor ik de deur uitging checkte ik nog even Twitter en las haar bericht: 'Afspraak met penvriendin'. Nee, sommige dingen veranderen niet.De penvriendin van vroeger.
De verworvenheden van nu.
Met de tijdloosheid van giechelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten